سندرم تونل کارپال
سندرم تونل کارپال یکی از شایع ترین بیماری های مچ دست است که می تواند سبب درد و کاهش قدرت مچ دست شود.
بی حسی و ضعف ، گزگز کردن و کاهش قدرت مچ دست و انگشتان دست مهم ترین علائم و عوارض این بیماری هستند.
تحت فشار قرار گرفتن عصب مچ دست علت اصلی بروز این بیماری شایع در مچ دست است که اغلب در افرادی که از دست خود استفاده زیادی می کنند رخ می دهد.
کاهش فضای کانال مچ دستی سبب فشرده شدن عصب مدیان و بروز این بیماری و عوارض ناشی از آن می شود.
عصب مدیان وظیفه آن کنترل بعضی حرکات شست و کنترل احساسات شست و دو انگشت بعدی است که از میان تونل کارپال در مچ دست عبور می کند.
درد مچ دست و کاهش قدرت مچ دست شایع ترین مشکلی است که مبتلایان به سندرم تونل کارپال از آن رنج می برند، همچنین بسیاری از بیماران توانایی انجام کارهای ظریف را از دست می دهند.
خوشبختانه در بسیاری از مبتلایان با اقدامات درمانی مناسب از جمله فیزیوتراپی مچ دست می توان عوارض ایجاد شده را تا حد زیادی کاهش داده و عملکرد مچ دست را به وضعیت طبیعی بازگرداند.
کاهش قدرت دست مهم ترین مشکل این بیماران است که با فیزیوتراپی مچ دست می توان عضلات ضعیف شده را تقویت و عوارض ایجاد شده را به حداقل رساند.
به علت کوچک تر بودن کانال کارپ در زنان احتمال بروز این بیماری در زنان چندین برابر مردان است.
پزشک متخصص با معاینه فیزیکی و با بهره گیری از روش های تشخیصی مانند تصویر برداری با اشعه ایکس و الکترومیوگرافی به تشخیص این بیماری و انتخاب مناسب ترین روش درمانی می پردازد.
بیمار مبتلا به این بیماری باید میزان فعالیت مچ دست خود را کاهش داده و از انجام کارهایی که نیازمند حرکات زیاد مچ دست هستند و فشار زیادی به مچ دست وارد می کنند بپرهیزد.
قرار دادن کمپرس سرد رد محل درد می توان به کاهش درد و التهاب مچ دست کمک کند.
ممکن است پزشک و یا متخصص فیزیوتراپی آتل و یا مچ بندهای مخصوصی را برای کمک به تسکین درد، کاهش حرکات مچ دست و ایجاد فرصت ترمیم برای مچ دست پیشنهاد دهد.
فیزیوتراپی موثرترین درمان غیر جراحی سندرم تونل کارپال است که به تسکین درد و بهبود عملکرد مچ دست کمک می کند.
تمرینات فیزیوتراپی مچ دست نقش مهمی در بازگشت قدرت به مچ دست و افزایش انعطاف پذیری مچ دست دارد.
تمرینات فیزیوتراپی مچ دست همچنین موجب متحرک سازی عصب برای کاهش درد و التهاب می شود.
متخصص فیزیوتراپی از مدالیته های فیزیوتراپی مانند اولتراسوند، تحریک الکریکی و سوزن خشک برای کمک به کاهش درد و علائم بیماری استفاده می کند.
داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی مانند آسپرین و ایبوپروفن می تواند به تسکین درد ناشی از ستدرم تونل کارپال کمک کند.
تزریق دارو های کورتیکواستروئیدی مانند کورتیزون در صورت درد شدید راهکاری موثر در تسکین درد است که البته با توجه به عوارض زیاد این داروها دفعات تزریق این داروها باید محدود شود.
جراحی برای آزاد سازی عصب تحت فشار آخرین راه درمان سندرم تونل کارپال است که تنها در صورتی که سایر روش ها موثر واقع نشوند انجام می گیرد.